“… Ne Nelaj ka rene zija;

Eshte vrare Erjon bukuria;

Eshte dyndur tere gjinija;

Shoqeria e miqesia;

Ishin shume, nuk i nxinte shtepia;

Nuk ka vend , as avllia;

Zune lemin, disa bene nga Hija;

Syte u mbene nga Greqia;

Andej nga ngjau vakija;

Atje uvra Erjon Madheshtia;

Ropatej per femijet e tija;

Nuk qe djale , qe “ fajkua”;

Trimerine e kish ne sua;

Atje ku shkelte Erjon djali;

Leshonte cika sterralli;

Cahej guri e shembej mali;

Ikishte shoket te rralle;

Te gjithe e donin ne balle;

Kalivacasit, ne kurbet , nuk i linte te shperndare;

Prandaj e donin per te pare;

Kurre nuk kane per ta harruare;

Mos u brengos Dilaver;

Se Erjoni ra me nder;

Xha Skenderi nuk e di;

Cfare ka ngjare ne prag‘ te tij;

Djemte e tij, si „ skiftere“;

Kudo shkelin, mbjellin „ndere“;

Erjoni ka lene gjurme;

Prandaj e donim aqe shume!

Shkroi

Niazi Nelaj