Monografi- kushtuar kalivacasit të thjeshtë Xhemal Idriz Ago

Brezat, percjllin njeri-tjetrin. Njerezit; gjithashtu. Sejcili, bart e le pas, gjurmet e historise qe ka shkruar vete. Dihet, gjeja e tjetrit nuk i ngjitet askujt. Ajo eshte e tij dhe vetem e tij. Keshtu ndodh dhe ne historite njerezore, te cilat nuk i ngjajne njera-tjetres. Ketu e ka bukurine jeta. Sa mire e kane percaktuar kete mentaret popullore anonime: “Çdo berr varet prej kembeve te tij”! Vend per koment nuk mund te kete. Ne jeten e nje njeriu, karakteri i tij, u ve vulen gjithe tipareve te personalitetit. Ai formohet dita-dites e pak nga pak, nen ndikimin e faktoreve natyrore dhe te atyre shoqerore. Vija qe formon nje karakter i qendrueshem, shpesh ravijezohet si nje trajektore ne ngjitje. Nuk mund te jete ndryshe. Ne Kalivacin e dikurshem, njerezit, kur benin fjale per karakterin e nje njeriu, perseritnin, jo pa te drejte sloganin: “Sic e nisi; e bitisi”, gje qe ka te beje me pandryshueshmerine e karakterit. Continue reading Oratori pa shkollë →