Kohët e fundit, po dëgjoj shpesh togfjalëshin:” O sa mirë me ken shqiptar, O- he ”! Më pëlqen mjaft kjo shprehje, mbarëshqiptare, e cila shpalos përkatësi etnike.  Kjo, pamëdyshje, mbetet një shprehje “Lapidar”;  mjaft e gjetur e me kuptim.  Do të shtoja opinionin vetjak se vërtet jam krenar që jam shqiptar, por nuk mund të mos lëvdohem e të mos them , kur më pyesin:” Nga je? Se jam nga Tepelena. Gjykoj kështu mbasi e kam bindje se tepelenasit nuk kanë përse të turpërohen,  për faktin se janë nga kjo trevë. Përkundrazi, kur i pyet, edhe ata, si unë, nxjerrin gjoksin e të thonë  plot gojën:” Jam tepelenas”. Continue reading Tepelena ime →

(Monografi kushtuar zdrukthtarit ulok, Asim Mehmet Nelaj, të cilin mund ta quajmë: Qëndistar i drurit)

Kam dëgjuar, shpesh të thonë: “ Ky apo ai tjetri është i ekuilibruar”! Nuk është fjala për ndonjë gjimnast, akrobat cirku apo, siç thonin dikur- pehlivan. Më së shumti, bëhet fjalë për qëndrimet që mban njeriu në jetën e përditshme, e jo vetëm kur komenton ngjarje me peshë. Aq e vërtetë është kjo, sa, disa janë “ pagëzuar” si “ peshore” e të tjerët u drejtohen atyre me pyetje për t’u skjaruar. Jeta ka vertetuar se ekuilibristi më i mirë ka qenë e vazhdon të jetë vetë nëna natyrë. Çdo njeri, pa ndonjë vështirësi mund të sjellë argumente të shumtë në të mirë të kësaj ideje. Continue reading Artisti pa këmbë, që gdhëndi emrin në çdo shtëpi →