Fusha e Kalivaçit përfshin arat e katër mëhallëve, të fshatit të madh apo, siç njihet rëndom, fshatit të Poshtëm. Disa herë, këto mëhallë, të marra së bashku janë emërtuar dhe me nofkën “Pusi”. Këtë nofkë e kanë marrë mëhallët:Ahmetaj, Hasanimeraj, Beqiraj dhe Hysodosaj. Në fakt, këto mëhallë zenë dhe përqindjen më të lartë të popullsisë të fshatit dhe disponojnë tokat më të begatatë të fshatit. Fusha e Kalivaçit është e rrafshët dhe me toka kryesisht argjilore e aluvione. Continue reading Arat e fushës së Kalivaçit (lagjet e pusit) →

Festa e ditës së verës është festë pagane. Si e tillë ajo është festuar në Kalivaç të Tepelenës, nga banorët autoktonë të kësaj treve qysh në kohët që nuk mbahen mend. Festa nuk ka të bëjë me asnjë prapavijë fetare e nuk mund të pretendohet nga askush, qoftë dhe religjion fetar, mbi pronësinë e kësaj feste . Dikur pretendohej nga banorët e trevës së Elbasanit, se ishin ata që duhet ta festonin dhe se kjo festë u përket atyre. Para pak kohësh, e shtriu dorën edhe Tirana, ndoshta dhe ndonjë trevë tjetër për të bërë të vetën këtë festë të të gjithë shqiptarëve. Continue reading Festimi i ditës së verës në Kalivaç të Tepelenës në vitet 50-të të shekullit të XX-të →

Përpjekjet për të siguruar ujin e pijshëm, në Kalivaç të Tepelenës, janë aq e lashta, sa vetë fshati. Ato kanë rrugëtuar thuajse paralel me luftën e gjatë për të siguruar bukën e gojës. Fshati i Kalivaçit, i ndërtuar mbi disa kodra e bregore, me lartësi të përafërt, në anën Perëndimore, buzë lumit të Vjosës, ka një fushë të kulluar e të begatë, e cila u siguron jetesën fshatarëve të trevës. Kalivaçasi është fshat” i thatë” e, njëkohësisht ujëplotë. Burimet e paktë ujore brendapërbrenda mëhallëve e bëjnë atë të jetë i thatë, por Vjosa, me ujë në çdo stinë bën të mundur që fshati të ketë ujë të bollshëm, Në largësi nga vendbanimet. Në bregun Verior të Vjosës, rrjedhin nga shkëmbinjtë disa burime me ujë të ftohtë, të pijshëm, të pastër e me bollëk. Continue reading Legjenda e ujit të pijshëm →