Siç dihet,  dajua ( vëllai i nënës ),  është njëri nga njerëzit më të dashur.  Çdo fëmijë e ka ëndërr të jetë nën kujdesin e dajos apo të ndodhet në shtëpinë e tij.  Jo më kot ekziston kjo lidhje e natyrshme mes dajos dhe mbesës apo nipit të tij. Tek këta të fundit mendoj se delegohet një pjesë e dashurisë të dajos, për motrën e tij.  Kjo nuk është pak.  Në praktikë ndeshim dy koncepte  të lidhjes  dajo  – mbesë (nip ).  Në Kalivaç të Tepelenës,  i ndeshim të dy kuptimet;  si të gjerin dhe të ngushtin.  Në kuptimin e ngushtë dajua është vëlla i nënës ,  drejtpërdrejt;  në kuptimin e gjerë,  me cilësinë e dajos,  kuptohet çdo mashkull i trungut,  fisit,  mëhallës apo,  në ndonjë rast edhe i fshatit ku është lindur e ku është rritur nëna e tij.

(Oi n i o n,   n ë  f o r m ë n   e   n j ë   r e p o r t a z h i)

Në Kalivaç të Tepelenës,  përpara gushtit të vitit 1978, ( kohë kur u përurua ujësjellësi i fshatit  )  fukarallëkut të banorëve,   paçka se begatia shpirtërore e tyre ishte e dukshme,  i shtohej mungesa e ujit të pijshëm.  Mirëpo,  siç dihet,  ujët nuk është i domosdoshëm vetëm për t’u pirë.  Amvisat,  si më kompetente  kësaj çështje,  e ndjenin më shumë mungesën e ujit.  Nëpër dasma e në gostira,  në biseda të lira e të rastësishme janë thurur legjenda e janë thënë,  të qëna e të sajuara,   për këtë problem.  Një gjë ishte e qartë dhe e dukshme:  Uji,  si domosdoshmëri për një jetë cilësore,  në Kalivaç ishte i pamjaftueshëm.Fshati me ujëra  “ në fund të këmbëve e nën vete ”,  të bollshme dhe cilësore;  vuante për ujë.  Kalivaçin e lagin ujërat e pastra e të bollshme të Vjosës;  burimet e ftohta e me ujë të pasur me kripra minerale të dobishme,   të cilat rrjedhin nga shkëmbi e janë të pastra qelibar.  Nga të gjitha mëhallët e fshatit tonë të bekuar,  vetëm Specova ka qenë e është  më e privilegjuara,  mbasi e merr në afërsi të banesave  ujin akull të ftohtë që buron nga shkëmbi.